De landschappen en stillevens van Ger Stallenberg (Maastricht 1957) geven blijk van een enorm doorleefd gevoel voor natuur en cultuur. Beide vormen dan ook een onuitputtelijke bron van inspiratie, waarbij het samensmeden van de twee steevast leidt tot een verrassend eindresultaat. Tijdloze landschappen vormen het decor waarin realistische elementen figureren. Het eeuwige en vergankelijke worden zo verbeeld dat een nieuwe werkelijkheid ontstaat. Door het veranderen en stileren van de werkelijkheid wordt een beeld geschapen waarachter een diepere betekenis schuil gaat. De kunstenaar is op zoek naar de transcendente, ideële wereld die zich achter de materie bevindt. In dit opzicht is hij schatplichtig aan het laat-19e-eeuwse symbolisme, waarin suggestie, gedachte, mysterie en spiritualiteit belangrijke bestanddelen vormden van zowel beeldende kunst als literatuur.